birazdan
sensizliğin sofrasına oturacak
besmelesiz niyetlerim
bembeyaz ülkelerimde karaya vuracak nefesim
sessiz harflerin kuru gürültüsünde
kıyama duracak nefretim
ve sen gitmektesin
kor ateşlere
lal ülkelere...




kımıltısız rüzgarın
fısıltılı rehberliğinde
seni uğurlayacak
bu şehrin surlarından düşen gözlerim…




birazdan
yeşilini kahvesini kaldıracak raflara
tozlu kirpiklerim
baş ucumda kitabım
müzik kutusunda saklı anılarım
ve açılmamak üzere kapandı kapılarım
zaman zaman yapraklarına dokunup
ağlar parmaklarım
elvedaları gömerken dudaklarım
gidiyorsun
öyle mi ?

ardından…
gözyaşı yağmurlarında yıkanır kıblem
kalkıp secdeye durur gurur
susma dili ile konuşur
konuştukça çoğalır
omuzlarımı saran onur…

birazdan
atılır son düğüm
boğazımın serin sularına
el yazmasıyla yazılır ölüm…



….gittin…

bin iki yüz altmış beş gündür cebelleşiyorum
aklımda pusuya yatan
kalbimde kin tutan sevdanla
fakat nafile
her seferinde
ölü kuş sesleri bölüyor rüyalarımı
ellerin kesiyor yolumu
aklım almıyor
kanadıkça düşlerin kuyusu...



...bittim...

yenilgiler ortasında
kalabalıklaşıyorum sana
yalnızlıklar sürerken dudaklarıma
nar çiçeği yakışır
boynumun dik yamaçlarına
takıp takıştırıyorum saçlarıma
sürüp sürüştürüyorum yanaklarıma
senden kalan ne varsa
akıtıyorum İstanbul sokaklarına…




neredesin sevgili...
bildiğim tüm adreslere soruyorum seni
eşgalini veriyorum sokak lambalarına
tüm şiirleri sana okuyor
tüm yıldızları yutuyorum
dilek adasında
ellerimde beyoğlu gülleri
çiçek pasajının dağınık yatağında
unutuyorum bizi
sirkeciden bindirip kara bulutları
heybelide indiriyorum umutları
neredesin sevgili ?

yoruluyorum sana
terli ve soğuk akşamların
katıksız muhabbetlerinde
yolum oluyorsun sonra
karanlıklardan sızan
boş kaldırımlara yayılan
yanım oluyorsun biranda
üşüyorum yokluğunda…

eylülün acısı tüterken
evlerin bacalarında
küpelerimin sesinde
dans ederken iki çingene
eski bir yalnızlık düşer
bu şehrin sokaklarına ….