“AŞK YETİMİ…”


“ seni her gün yıldızlarda arayıp bulduğum gecelerime
ellerinde sarılıp uyuya kaldığım kimsesizliğime
d o k u n m a . . .”


“Aşk Yetimi…” sözün başı
Ve finaldı,
“Dokunma…” arzusal uyarısı ;
Bir nefeslikti oysa
Bu iki hükmün arası,
Ama bu kadarı
Bir aşk’ın koskoca bir romanıydı !
Yok ki,
Dilin mişli geçmiş yelkovanı,
Durdursun itirafların zamanını…

Belki “Dokunulmazdı” daha
Acılar girmeseydi aralarına
Neden olsun ki gözyaşı
Sürüp gidiyor demek hala,
“Yetim’lik” hayatı o aşk’ta
Durmaz ağlamak asla,
Ölümler katıla katıla güldükten sonra…

Kana susamış gibiydi “Aşk Yetimi’nin” sancıları !
“Ruhsuz Elifler…”
“Soluksuz Elifler…”
Hepsi de, yorgun bir sevginin enkazı içindeler
Seneler yığın yığın bağ yapmış aşk olmazlarını !
Çekmekle bitmemiş sancıları
Bir ömrün yetmeyeceği anlaşılmış sanki,
Meçhule uçmuş dumanlı dumanlı,
“Aşk Yetimi’nin” siyah bulutları !!!...

Tebrik ederim iç ışıltılarınızı !!!...

Dokunma
Beni iyileştiremezsin
Yalnızlığımı gideremezsin der gibiydi şiirin finali
Ama bir gerçek var ki
Herkes bir yetim ve bu yetimlik hiç bitmeyecek
Bir damla misali deryaya kavuşuncaya dek
Şuda bir gerçek ki yalnız değiliz
Kendimiz yalnızlığın taaa kendisiyiz
Rumuzu asi ama kendi melek kızımı tebrik ediyorum
İyiki varsın cannnn

döktürmüşsünüz yine coşmuş kalem gönül söyler kaleme kalem sadece bir vesile,,,,,