İNZİVAYA ÇEKİLDİ KALEMYazacak ne çok şeyim var diyordum eskiden Şimdi kelimelerim gizleniyor içime Onca güzel heceyi indirdim de askıdan Hiç biri olmuyor ki şimdi derman acıma Hüzün sokak başında bekçi gibi bekliyor Gülmeye çalıştıkça yeni dertler ekliyor.. Sayfalar bana bakar kağıt üstünde kalem Ellerim titremeden alamıyorum ele Acıtır biliyorum dilde uçuktur elem Başımı eğdim güne koşuyorum ecele Çevremdeki insanlar sinsice gülüyorlar İçimde duygularım gün be gün ölüyorlar. Daha dün değil miydi mutluluk yazıyordum Sanki ben bir ağaçtım içim çiçek açardı Hece hece kalemle gelecek kazıyordum Gül yüzüm heyecanla sevincini saçardı Ne oldu birden bire kim kesti dallarımı Bunca taşı kim yığdı kapadı yollarımı. Göze geldim belki de dünya başa yıkıldı O canım sevdiceğim elin gönlüne kondu Ayrılık ellerime kına diye yakıldı Bana olmaz dediğim sevda içimde dondu Sibirya soğuğunu ciğerime doldurdum Bu ömrü yar yoluna bile bile soldurdum. Kahpelik nakış nakış ardımdan örülürken Ben yıldızlar toplayıp gözlerine takmıştım O zevk-i sefa ile ellerle görülürken Sevildim zannederek kalbe adak yakmıştım Saf değildim halbuki namerdi tanıyordum Ben kendimi boş yere akıllı sanıyordum. Şimdi kalem ne yazsın kime nameler dizsin Kağıt bile istemez kirletmek beyazını Bir tek kelam yazarsam dostlarım bana kızsın Gönlüm kabul ediyor dağların ayazını İnzivaya çekilir unuturum olanı Artık hibe ederim ondan arta kalanı. Ayvazım DENİZ |
dilde gece
lakin gönül kırgın küskün
acının yası dumanı hala üstündeyken külü emanet biliyor ciğerleri
selamlar