bir evdim ben
dört başı mâmur
bir yavru balık
dışı taş yığını içi yaşama fânus
bir fâniydim ben
aşka aç kollu
kokusu ıtrî yarını saydam
kitaplar okudum nâdan
sevmelere câiz, ki tapar
yüreğim sessiz gemiydi
denize içinden fısıldayan
balık adamlar vardı filmlerde
batık gemileri gün ışığına çıkaran
-sesini duyuran!-


sever belki
görür, hisseder
yanaklarına sıvanan perdâhı!

diye
şiirler yazıyordum sağır kulaklara
ilâhi sırlara...
hediye
duya, anlaya da he diye!


içi bilinmeyen bir denklem vardı işte içimde
-birinin hiç görmediği-
çöl dilini çözmek miydi
yoksa direk gözlerine sürmek mi
aşk adına erdem
endirekt sözleri!
-aşk, dile düşünce eskir miydi-
dile gelince-

deniz mi bilmeliydi
ıslak kum dilini
çöl mü görmeli
yavru balığın bir denizin
su yeşili gözlerine çivilendiğini!

sevmek rengini güneşten alan suyun
en serbest yüzme hâliydi
ve hiçbir balık yavrusuna yüzme öğretmezdi!


tutkular idolüydü renklerin
renkler de tutkusu sembollerin
ben mavi bakıyordum hayata
sen su yeşili!

sendeki l/avanta kokusunu seviyordum ben
ve
"kırmızı ışıkta durmasını
bilmiyordu" özlem!

söylemiyordu hiç bir şiir;

dile düşünce eskir miydi aşk
d i l e gelince

g
e
l
i
r

mi kendiliğinden!



ToprağınSesi



.