Sen açtın kilidini şu çelikten kafesin
Yüreğimi göğünde uçarken buldum Mirim
Goncaları gül eden seher yeli nefesin
Harabe bahçe idim mis ile doldum Mirim

Bir hikaye başladı yüzüme baktığın dem
Kelimeler dirildi kalem şiir doğurdu
Günahların rahminde aşkı bulunca âdem
Melekler vicdanını elleriyle yoğurdu

Sanki bütün renkleri almıştın avucuna
Bir katre gülümsedin kainata renk geldi
Güneşi koymuş gibi parmağının ucuna
Yüzümü sana döndüm ruhuma ahenk geldi

Hasret dediğin de ne, bize zemzem suyudur
Yollar seni söylerken adım adım saydığım
Kah gülüp kah ağlamak; bu feleğin huyudur
Sensin Kehf uykusunda gözleriyle aydığım

Iraklar yakın olur gönül gözün açıksa
Nebulaları aşmak bir adımlık yol gelir
Kıtlık olsa âlemde tüm insanlık acıksa
İçinde sevgi varsa zerre bile bol gelir

Gün gelecek senin de bana çıkan yolların
Türlü çiçekler ile neşelenecek Mirim
Açılacak ummanca o küçücük kolların
Vuslat bir gün hicranı elbet yenecek Mirim