Her gün biraz daha
Biraz daha boy atıyor içimdeki kaygılar…
Kurumuş bu dallar
Saçı-başı yolunmuş bu yıkık ağaçlar
Çömelmiş bu dağlar
Börtü- böceğini kaçırmış bu topraklar
Çiçeği çalınmış, yeşili solmuş bu bahçeler
Gerçeğini yitirmiş bu bağlar, bu ormanlar
Bizden, bizim ülkemizden mi?
Soruyorum kendime:
Bu manzara , Atatürk’ün Türkiyesi’nden mi?..

Korkutuyor bu yolculuk,
Korkutuyor yarınlarda yaşanacaklar beni!..

Güneşin girmediği bu karanlık sokaklar
Asfaltı çatlamış bu caddeler
Devrilmiş bu trafik lambaları
Ve gözünü kırpıştıran bu yıldızlar
Bir de göğün gürültüsü, çakan şimşekler
Korkutuyor beni!

Başımı kaldırıp bakıyorum göğüme
Toprağımdan yağmurunu esirgiyor bulut
Geçmişte gururla uzayan sarı başağım
Bugün yabanıl otlar arasında küskün bakıyor yüzüme!..

Derelerim, çaylarım coşkun akmıyor eskisi gibi
Yorgun düşüyor çakılını sürüklerken ırmağım
Gelmiyor artık balkonuma yavru kuşlar
Hani evime giren o uğur böcekleri, onlar da yok artık
Ağzımıza sürülen bir parmak balın sahibi arılar
Gittikçe azalıyor tükenişlere yaklaşarak…
Bunlar da korkutıyor beni!..

Neden bu değişimler, bu sessiz gidişler,
Yerin-göğün acı iniltisinden mi bu yok oluşlar?
Yoksa dünyanın buz gibi bakışlarından mı
Ya da insanoğlunun yoruluşundan mı
Bu kaçışlar, bu çöküşler?..

Çare olacaksa eğer,
Durduralım yanlış esen rüzgarları
Dağıtalım üzerimizdeki kara bulutları
Kendi kendine dalgalansın şanlı bayrağımız
Sımsıkı sarılsın yürekler, tutuşsun eller
Erken kararmasın hava,
Güneşten perdesini kaldırsın bulut
Henüz küsmemişken ülkeme göçmen kuşları
Barış toplayıp gönderelim göğüme
Maviler yağsın ülkemin toprağına
Bugün, yarın ve daima…

Rukiye Çelik
23 Ekim 2013/ANKARA