gitsene gitmelisin...
I.
o martı bezgin bir o kadarda yorgun benim gözlerinin bahar yamacına sığınmış sevinçlerde umudu günbe gün yitirdi o martı kadar... arkana al köhne balıkcı kasabasını son kez eski deniz fenerinin sacağına sol yanındaki acıyla tutun ardına son kez bak ben gibi.... ah be gök kanatlı martı saçlarına anne eli değmemiş yetim çocuklar gibi yüzün bakışların umudu yitirmiş solgun açma ağzını kan tutar geceyi histerik çığlık nöbetlerinde ben gibi... kan revan sol yanın bir baştan bir başa vefasız yarin adı kör bıçakla dilinden yüzülmüş adını banıp ıslatamıyacağım artık dudaklarımı biliyorum... bak sislendi puslandı göğün gitmelisin... yüreğine oturmuş hain sancı depreşmeden... II. ah be kadınım sen gidince bu balıkcı kasabası mezar sessizliğine bürünür de cehennem artığı o hain yangın birde adın kalır mühürlenmiş dudaklarımda ... sen gidince can evimde ocağım bu koca dağın zirvesinde çoban ateşleri söner bahçemde güller saksıda pembe begonyalarım solar bu kasabanın taş kaldırımları zındanım olur ellerim kelepçelenirde bardaktan boşanırca yağan yağmura göz yaşı ıslağım izbelerinde yağmur ıslağına boğulur... III. gök kanatlı martı bakışlarının rengi solmuş ben gibi yüreğindeki figan çığlık olmuş arşa yükselen gitsene gitmelisin... ardında bırakıp bu köhne balıkcı kasabasını son kez kanat aç bilinmeze albatros yalnızlığında süzülürken gurubun kızıl hengamesine dokunmayacağım parmak uçlarımla o hain sızıya git hadi git.... Hasan ODABAŞI |
saygılarımla kalemin kavi olsun