Şairler olgunlaşma sürecinde bu türden iniş çıkışlı, ama özgün


şiirler yazıyorlar.

Şimdi:

Başlık abartılı,daha naif bir başlık bulunabilirdi,sadece "sitem" dese

daha etkili olurdu, zira işi katmerlemek ister istemez beklentiyi

yükseltmiş, çok fazla golcüyle oynamak çok gol atacağınız anlamına

gelmez.


"gözlerinin dokunduğu
bu kaçıncı füsûn
alt üst edilen dünyanın
kaçıncı yıkılışı
yürüyen kederlerle mazinin
kaçıncı yıkanışı"

Şairin ilk bendin kapısından istifham (soru) sanatıyla girmesi merak

oluşturma bakımından usta işi bir kurgu.

....


"heyhat!...
senden yadigâr
yüzümdeki bu sudan inciler
bilesin burada kurak bir mevsim yok
oturduğum şehrin sokakları
hep çamur hep balçık
kedileriyse ıslak "

İkinci bentte şiir birdenbire tökezliyor, hatta :

"heyhat!...
senden yadigâr
yüzümdeki bu sudan inciler"

dizeleri, bendi tam kurtaracakken, şair bir acemilik yapıyor ve açık

istiare(kuvvetli olanın, benzetilenin söylendiği benzetmeler)

olabilecek çok kuvvetli bir benzetmeyi (inci=gözyaşı) "sudan

inciler" şeklinde teşbih-i beliğe (özlü benzetme) dönüştürüp

etkisini zayıflatıyor.Oysa "yüzümdeki inciler" dese daha bir güzel

olacakmış. Şair kötü niyetli değil,ama bu türden, ıncığını cıncığını

hissettirdiğiniz benzetmeler "okuru hafife almak" şeklinde

algılanabilir, mamafih elbetteki şiirle az çok ilgili bir okur yüzdeki

incinin olsa olsa "gözyaşı"na tekabül ettiğini anlar.


"sen bilmezsin- uzakta
kış yağmuruna benzer hüzün
bulutlanıp salkım salkım yağarken
birden doluya döner mevsim
kemikleşen acı,kükreyen sancı
ah! bu hoyrat yankılanış sinemde
çözülür diz bağı, vurulur bağban
hazan çöker gönlün şenbağlarına "

Bu bentte özgün benzetmeler var:"Hüznün bulutlanıp, salkım

salkım yağması (salkım salkım tan yelleri estiğinde :)), "kemikleşen

acı, kükreyen sancı" hem doğadan doğaya aktarım yapılmış olması

( kükremek aslana ait bir vakıa ki insandışı unsurlar tekmil doğa

sayılır, bir başka insandışı unsura, "sancı"ya izafe edilmiş.),özellikle

son üç dizedeki halk şiirine yakın söylemler:

"ah! bu hoyrat yankılanış sinemde
çözülür diz bağı, vurulur bağban
hazan çöker gönlün şenbağlarına "

bendin etkisini güçlendirmiş.Ayrıca, bence şairin arabayı boşa alıp

lirizme teslim olduğu , yani kendisi olduğu dizeler bunlardı...

"nefesi hiçlenen---------------------------Türkçede böyle bir kullanım

yok, üst-dil yaratma çabası olarak da algılayamıyorum maalesef...

bir dağın öksürmesi- özlem--------------Dağın öksürmesini

karşılayacak gerçek nedir?Bu göstergenin yerine oturması için ya

deprem olması , yahut yanardağın püskürmesi gerekir.Gerçi şair

kardeşim: "Dağın öksürmesi benim öfkeme tekabül

ediyor."diyebilir, ama yine de mecaz anlam oluşması için önce

somut anlamın soyuta dönüşmesi gerekir.Aksi halde karşılıksız

çekler gibi karşılıksız imge kurgulamış oluruz.)


içre çekilmesi bir nehrin-----------------Neyin içresi?Nehir nereye

çekiliyor?

kurumak,çöl olmak,kum tepesi ötesi...---Şair bütün bu görüntüleri

yüreğinin çölleştiğine gösterge olarak kullanmış, ama...


"alevden kuşları üflemek göğe-------Ne güzel söz:))
parça parça dağılmak boşluğa
yanmakla yanmamak arası
döne döne tutuşmak-----------------Güzel bir uç yakaladı bırakmıyor, bravo.Yanmak...


şimşekten ulak sevgi--------------------Bu da iyi...Hatta burada bir

tevriyeden(ikili anlam, yakın anlamı söyleyip uzak anlamı

kastetme) de söz edilebilir; zira "şimşekten ulak" tamlaması hem

"şimşekten hızlı" hem de "şimşekten yapılmış sevgili" anlamlarına

gelebilir.İşte yukarıda zikrettiğimiz "gereksiz sözcük anlamı

etkisizleştirir" tezimize güzel bir örnek:

Yani, şair "şimşekten daha hızlı ulak sevgili" deseydi şiiriyet

nanaydı.Bilinçli ya da bilinçsiz olarak teşbih-i beliğ'i hem sıfat(hızlı)

hem de onu üstünlük dereceleme zarfı "daha" ile tam teşbih haline

getirseydi, anlamın etkisi azalırdı ve şiiriyet fakirleşirdi.Yalın ve

sade olmak her zaman iyidir. (ikisi aynı şey değildir

malum:"Yalınlık:süsten uzak söylem, yani zıttı : Türkçe sözcüklerle

de olsa sanat yapma kaygısı. Ör:"O şeker bahçesinin ahenkli

dallarının mucizeler söyleyen kuşudur."(O iyi bir ahenk şairidir.),

sadelik ise öz Türkçe kullanmaktır, yani yabancı sözcüklerle

yazmamaktır.(olumsuz örnek:

"ey pay bend-i dam geh-i kayd u nam-ı neng

takey heva-yı aşk ile dehr-i bî-direng"

(Bakî
Kanunî Mersiyesi'nden..)

Dolayısıyla şiiri diğer yazınsal türlerden ayıran en temel argüman,

"söz kaymağı" olması.yani az ama öz söylemeli.

"kendi ruhunu katleden ferman
doğurduğum üzüntü
yıkıldığım ah!..."---------------Vaaaay! işte şiirin karakutusu.

Diğer dizeler yazılmasa da olurdu.Evin yıkıla sebep...Bu ne güzel

sözler?


"görmezsin
aynaların sefil halini
duymazsın kırılan sesimin ötelenen haykırışını
bilmem bu kaçıncı ölüm
seninle yeniden doğduğum" ------------------------Bir önceki bentle

yokuşu aslanlar gibi tırmanan şiir burada doruğa ulaşıyor. "doğum-

ölüm" tezatı çok belirgin değilse de meraklısı

anlıyor.Güzel,güzel...


Şiirin geri kalanını almadım , çünkü aslında şiir burada bitiyor.

Şair diyeceğini dediği halde pantolonun paçasını gereğinden fazla

uzatmış ve ayakkabıya dolanıyor.

Ama bir bütün olarak gerçek anlamda esaslı bir şiir okudum.Gerçek

bir şairin dizeleri bunlar, kardeşimiz hele de gençse Türk

Edebiyatında adından sıkça söz ettirebilecek bir lirizme ve

derinliğe sahip.

Kutluyorum efendim.

Bu vesileyle tüm dostların bayramını da kutlayalım.

Hoşça kalın güzel insanlar...

Mehmet Binboğa




Ferhat Keremgil. tarafından 10/15/2013 4:55:45 PM zamanında düzenlenmiştir.