göğsümde uyuttuğum baharların
kar yağan tarafını okşuyorum soluksuzca
yeni doğmuş hüzünlerin
adını koyuyorum
toprak rengi bir selayla
kundaklarken kucağıma


anneme soruyorum bazen
’ben seni çok üzdüğümde hani
yanılıpta
Allah belanı versin mi demiştin bana’

hilebaz kelimeler yakıyor dilimi
sağımdan soluma
saplandıkça gayri meşru sancılar
aşk Allah’tan gelir diyor annem
bela
aşık olduğundan


soğuk bir yetimhaneye dönüyor aklım
her duvara
kimsesizliği çarpıyor sesimin
gölgem firar ediyor
ayak uçlarımdan
nereye baksam gri
nereye baksam
kırık aynalar



önüme çıkan ilk dilenciye
kaderimi bağışlasam diyorum
bıraksam kederlerimden kalan serveti
çil çil umutsuzlukları çuvallasam kırk katıra
kırk satırla ortadan ikiye yarmasam geceyi
ve serçeleri
öldürmesem derme çatma saçaklarda


mutsuzluklar secdeye durmasa
kalbimin önünde böyle
yüzü gözü kirli
ve
yurtsuz bir peygamber misali