(D)iyedir
aslında yarın ayın üçü olması tesadüf ya da perşembe olması
mevsim güzmüş anladım sararan yeşil ya da hüzünden pencere


Ey direncin kavmi pusat gecelerden geçtim aysız hecelerden
israfilin ıslığında ölülerle konuştum- ıssızdı kuzeyim yürüdüm
tükürdüm suratına kıblesi kancık gölgelerin dedim ki
başının üstünde değirmen öğüten bulutlar
bir romandan çaldım o kadını- incinmiş cehennemden


(D)iyedir yaratılmış ne varsa onun elleriydi onun gözleriydi
yaranın ve ağrının içinden aldım kalbine saplanan kargı
kanında üşüyen larvalardan sol yanından sızan kül kükürt
kendi kanından zehirlenen karanfil tozu döktüm göz yaşlarına



Ekimdi ellerini öpmeyeli- hala güleç bir ayna
yüzüme bakıp şiirden kentler kurarken- martılar uçuyordu ağzının kıyısında


(D)iyedir yağmur üşürken ağlayan
13 ons daha ağırlaşan ruhumun
tırnaklarına kazınan aşk deyişim



haksız bir tüketiydin oysa sağır karanlıklarda
kör sabahlara mavi bir eldiven
faili mutlak
ama yine de o gülümsemen

Sarmaşığım toprak olsam diyedir
nefti ayak izlerine

orda mıdır cennetimiz...