Zaman ilintili bir söylence

Uzun bir gölgenin meridyenine kurdum kum saatini
tüm hayatın 7 inci dakikasında durduğunu anladım her kalbin
kalp bir defa ölürmüş ve ardından 7 kuş ölürmüş sesizce
sonra her göz yaşı sahibinden 7 dakika sonra ölürmüş..


Dünyayı 7 ye böldüm her birine bir insan adı verdim
acıyla çarptım zulümlere böldüm
her birinde 7 defa öldüm
sonra 7 tekrar hep aynı rüya
bilekleri ekmeğin pususunda kelepçeli
aç kuzgunların o çocukların kalbini yediklerini gördüm..


Rüya gerçekmiydi yoksa gerçek rüyamı ne farkeder
en fazla 7 gün yaşıyordu aç kalan çocuklar..


Nice cennetler yıktık nice cehennemler yaktık sesice içimizde
günde 7 kez kutsadık boş kıblemizi
ruhumuzu güneşe serip kuruttuk
topraktan geldik topraksız sudan geldik susuz
doğadan geldik nefessiz kaldık
kurgulanmış bir illüzyonun koşulsuz köleleri olduk..


İnsan doğmak ile insan olma arasındaki farkı anlamadan
orda dünyanın herhangi bir yerinde
acıyla evrildik acınacak yalnızlığımıza..


Ne Musa Geldi ne İsa ne Muhammet
ne de bir ekmek atıldı gökyüzünden
hepimiz ya susarak öldürdük o çocukları ya da korkarak..


cc