Üryan kalmıştı kadınÜryan kalmıştı kadın edebe entarisini biçiyordu robadan Tövbelerini ilm/ekliyordu durmadan Buz kesiği acıl/ar, acılar da boğuluyorken ruhu Ateş yanığıydı teni sesinde boğuluyordu nefesi Çiçekli fistanındaydı ruhta soldurulan renkleri göğsünde dünyanın yükünü sallıyordu Çıpınışlarıyla topluyordu geri kalanını, asmak için di, gök kuşağının renklerine edebi soğuk iklimler sarmasın istiyordu bedenini Hayallerini tüketen iri yarı bir adamın, Paslı dişleriyle hast/alıklı kahkahalarını gömmek istiyordu sonsuz karanlıklara serri firari fikirler salıyordu geceye gözlerinden kusuyordu ağıyı Takılı kalan dı ansızın, gökyüzüne buğulu gözleri… Her rengin olduğu çiçek bahçelerine özlemde, Sevgiyle sulamak istiyor gerçekleri, Sendeleyen bedeni titreyen yüreğiyle. Ve…! Acıya gerilen suskun ağızlardaki,mahsum serzenişiyle. ‘’arı bal yaptığı gibi bir cana kıyabilirde zehir taşıdığı iğnesiyle’’ Can Cezayir Aydemir |
İnsanın üzerindeki duruşu ,son dönemlerde derinliğinin kaybındayken ,bu sözcüğü getiri ve götürüsüyle, dizelere ayna işlevi verişinizde ki başarınızla gurur duyabilirsiniz şairim.Kutluyorum, insanca ses veren kalemi.Saygılar sevgiler.
MEVLANA 'NIN GÜZEL SÖZÜYLE NOKTALAMAK İSTİYORUM
Haya sıyrılmış inmiş,
öyle yüzsüzlükki,her yerde.
Ne çirkin yüzler örtermiş
meğer,bir incecik perde.
06solin tarafından 9/25/2013 9:49:43 PM zamanında düzenlenmiştir.