Okuyunca şiirinizi ( herzamanki gibi ) beynimi bilardo masasında bir top olarak düşündüm...

Uydurukçuların içine dahil ettim kendimi ve sonrada yazanın yerine koydum.Pek çoğumuz sorunun ne olduğunu bulmak yerine genelde etrafında dolanıp; küçük şeyleri büyütmeyi seviyoruz. Kafamızda mutluluktan daha önemli bir şey yok ve daha çok değer verdiğimiz başka bir şey yok derken ona ulaşmak için bizim olmayan pek çok şeyi de istiyoruz.Sonra da uyduruveriyoruz işte mutluluğu istiyoruz aslında diye...yaşam nedir ? sorgusuna gelince ahlaki yaşam( gerçek olan) en çok bizi veçevremizdekileri mutlu eden olmuyor mu ? Bu kapsamda mutluluğun kendisi bize gerçekten ömür boyu için verilse zihnimizde; deneyimlemeyi kazanmadan kim ister ki ? Deneyimlemeyi yaşamak hepimiz için öncelik değil midir ? Ama başarısız olunca da mutsuz olmaz mıyız ? O zaman Mutluluk sadece deneyim kazanma ya da sadece elde etme değil bence; daha fazlası

Yani son kısım şiirinizdeki

"Yalnızlığım yansızlığım olmadı hiç
Anlamı biçime kurban etmedim ben."

Teşekkürler
Saygılarımla