~belha~Tan ağarıyordu Derin bir sessizlikti içime çektiğim Ufkumdaki dağlar morumsu pembe düşler saklıyordu Buzdan kristalleri göz kamaştırıyordu Sonbahara yenik düşen dilek ağacında dilleşiyordu umuda bağlanmış çaputlar Pürüzsüz bir aşkla bağlıydı mavi ve beyaz Ve /şafak ölümsü dinginlik içinde kucaklıyordu beni güneşin taze ışıkları yansıyordu bal köpüğü gözlerinden kaç iklim solmuştu ellerinde kır çiçekleri dudağını kemirerek gülümsüyordu güneş buğulu gözlerinden yutkunduklarını ıslıklıyordu ruzgar BELHA sana geldim ziyaret dağından URUŞMA yangın yeri ölüm d/izine sürgün ölüler torağa gömürlür derler hatırlalar yüreğe, toprakmı vefalı yürekmi bilemedim… Can Cezayir Aydemir |