nasıl içmişsem
birdenbire yere yığıldım
sen de az ileride yerde
acaba hangimiz hangimizi fazla fazla
gereksiz kere vurmuştu

kayda geçsin
çünkü bu zamanlar o zamanlar
zaten hayatın pek fazla numarası yok
yaşadın yaşadın
cigarayı ot kıvamında tellendiren parmakların yaşasın
herkesi ayıplayan dudakların
ve hep öpülmesi muhtemel gözkapaklarımı yaşadın

erkeğin tesettürüdür gözkapakları
ahh sevgili bakmayacaktın
ki
abdest bozan yağmurların kuru gürültüsü sesleniyor
kirpiklerime

kimin hayatını yaşıyorsun sen
dur da bak şimdi kim ikna eder kalbini
kimsesizliğin çıplak ezgisi
acıtmak için içimizi
acıları yağdırdı soluk gölgelerimize
bu kenti
tam da “sen” yerinden öperken
üzerinde sevişilmiş çarşaflara benziyordu beyaz perde
biraz ılık
ayıp biraz
sahtekar arzulara kötürüm umutlar pazarında
çok sesli mahcubiyetler tezgahında satılan
pür dikkat sevgili gözleri
miş’li geçmiş zamandan kurtarır kendini

yoktayızdır artık
boyumuz kıldan ince
sesimiz kör
hâl böyleyken ansızın yağmur kuşları uçar
iyiliğin derinliğinde uyur ölülerin emirleri

yaz kimin bahçesidir
kimin çiçeklerinde yapraklar
ederi kırk bir kez ödenmiş gövde
kekeme şehir kaybolmuş çocukluktur işte
denizin denize çağrısı
söze yenik düşen şairin dizelerinde
rüzgarı gamzesinden öperken
soğuk taşlarda yüzüm

içim sessiz film
hiçliğim, çok kelime

içmişilğim de var
malum, her sarhoş manadan biraz eksiktir
hallerin ihmaliyle uzun
bir kalbin enkazını kaldıramaz ki Süreya
onun derdi şiir
benimki “göğe bakma durağı”

ağlasam istanbul’un iki yakası birbirinden kaçacak
dışımdan savurdular caddelere
içimden ölmek geliyor içimden öleceğim
yangın saçlı bir kadın ölecek benimle
düşüyor geceden ay
ay ondördü ondört parça
şimdi yakamoz bir delinin camdan kalbi
ve adam çıplaktı kadın korkak
gülümserken aşk tüm puştluğu ile
buldun mu adını
kim oynuyor buldun mu...