kimse bilmiyor
huzursuz kaldım bir başıma
yalnızlığım serenat yapıyor karanlığın içinden notalar kayıp; sözler uçsuz bucaksız gecenin bir vakti; yokluğun en koyusundayım hıçkırıklarım düğüm düğüm; simsiyah sonsuzlukta kollarım kendi bedenimi sarmış ruhumda fırtınalar koparken; bedenimi koparmışcasına kimse duymuyor feryadımı kimse bilmiyor karanlıkları ıslatan fırtınalarımı ellerim boşluğu avuçluyor rotasız bir gemi misali kelimelerim yelkeninde rüzgar estiriyordu gözyaşlarım okyanusu sermiş; rotası kayıp geminin karinesine yolculuk nereye? son liman neresi? kimse bilmiyor ben gibi... hissetmiyor hiçkimse yangınlarımı rüzgarını duymuyor karanlığın bir ucundan eserken huzursuzluğum rota nereye? son demir nereye atılacak? kimse bilmiyor sen gibi... Metin Kaya İLHAN Faroz TRABZON |