Şiiriniz kısa olmasına rağmen, mana dolu his dolu ve muhtevası gayet zengin...

Hasret kalmışlığın,özlem duyuşun, öze dönüşün ve tatlı bir hüznün serencamıdır bu...

Evet Sevgili dost..Şiir yazmak için elinize kalemi alıyorsunuz.

Ama kelimeler kaleminizde düğümlenip kalıyor ve sevdadan dolayı sayfalar bomboş kalıyor.

Aşk sizin bileklerinizde derman, kaleminizde güç bırakmıyor adeta.

Daha sonra sevgiliniz kaleme hakim oluyor ve şiiri bir bakıma o yazdırıyor.

Belki şiir tamamen o oluyor.

Sevda yüklü bulutlar üzerinize çöküyor bir nev-i ve o sevda size ilhamlar sunuyor..

Bazen bir çığ oluyor özlemin delip geçiyor
Güneş bile ısıtamıyor beni yokluğunda

Ağız kapalı, dil suskun, sevinip duracaksın belki kendi, kendine gülümseyerek ama duygular sanki buna engel olmuşçasına bir anda kesilivermiş akan suyun kaynağı..

yoksa aşk ve savdayı anlatırken, kelimeler gönülden nebean etse bile dudaklardan dökülmedi mi? acaba..

yahut duygularınızı dile getirirken, bir şairimizin dediği gibi, ''anlarım, anlatamam, hissederim, söyleyemem dili bağlıdır kalbimin bundan pek bizarım'' demek mi geldi içinizden..

Güzel bir imaj. Farklı bir ses. Duru bir söyleyiş..

Hani şiir diye muğlak ve tumturaklı bir tarza kaçmamışsınız.

Bir arı su gibi örmüşsünüz şiiri..

Kristalize olmuş duygularınıza lafzın kalın kesif gömleğini değil kalp tezgâhınızda dokuduğunuz şeffaf elbiseyi giydirmişsiniz.

Buna da özü sözüne, mânânın zarfa uygunluğu diyebiliriz...

Gönlünüzden nebean eden rengarenk duyguları daha geniş ve ketum olmadan ifade etmeniz temennisiyle..

Selâm ve sevgiler...