séraphine louis
1864-1942


1864 doğumlu, Fransız naif ressam Seraphine Louis ya da Senlis’li Seraphine (Seraphine de Senlis).

Séraphine Louis Arsy (Oise) 3 Eylül 1864 yılında doğdu. Babası bir işçiydi ve annesi çiftçi bir aileden geliyordu. Bir yaşında (doğum gününde) annesini kaybetti ve babası yeniden evlendi, yedi yıl sonra babası da öldü. Çoban olarak çalıştı, sonra ve 1881 yılında Providence Sisters ev olarak, Clermont (Oise). Senlis 1901’de burjuva ailelerinden birinde hizmetçi olarak çalışmaya başladı.

Çalışırken, o büyük bir izolasyon mum boya ve önemli bir çalışma yürüttü. Alman sanat koleksiyoncusu Wilhelm Uhde 1912 Senlis’i keşfetti ve onu destekler. Ama 1914 yılının Ağustos ayında Fransa’yı terk etmek zorunda kalır ve o yerel Senlis bir sergi vesilesiyle, 1927 yılında Seraphina ile temas devam eder. Onun yardımıyla, iki metrelik tuvaller sağlar. 1929 yılında, Uhde bir sergi düzenledi Sacred Heart Ressamlar erişim bu gibi çarçur bazı mali refah Seraphine sağlar. 1930 yılında resimlerinde satın almalar durunca büyük buhranlar geçirir ve rahatsızlanır.

Dediliğin sınırına gelir . Bu içten "kronik psikoz" için 31 Ocak 1932 itibariyle psikiyatri hastanesi Clermont yatırılır. Ancak eserleri Uhde tarafından sergilenmektedir: 1932 sergi Modern İlkeller 1937-1938 yıllarında Paris’te, sergi popüler reality Masters , Paris, Zürih, 1942 yılında New York (MOMA), bir sergi İlkeller arasında XX inci yüzyılda , 1945 yılında Paris’te.

Maillol Müzesi Paris, Senlis Sanat Müzesi , Naif Sanat Müzesi , lam içinde Villeneuve d’Ascq ve Centre Pompidou-Metz eserleri bulunmaktadır.

Sanatı

Séraphine renkleri, kendi hazırlanmış olduğu Ripolin diğer ürünler ile karıştırılır. Bir süre sonra, Wilhelm Uhde ona ince vernik verince kullanmaya başlar. Pigmentler ve renkleri ile ilgili olarak, onun işleyişi yavaş yavaş ortaya çıkar. Dikkate değer, resimsel malzeme özellikle iyi ve korunması için çok az sorun oluşturur. Onun resimlerinde neredeyse cilalı bir matlık vardır. Bazen imza zıt renkli olurken bazende bir astara bıçakla kazınmıştır. Sanki boyamadan önce resimlerini imzaladığı düşünülür .

Meyve ve çiçekler onun resimlerinde temel biçimlerdir. Onun resimlerinde hemen hemen tüm alt yapısında, bir grup ya da görüntünün geri kalanından farklı bir düzenin açıkça bir alanda bulunmaktadır belirtti olabilir boyama, ama diğer elemanları - çimen gibi, tablonun geri kalanından daha koyu yaprakları -. temeli ise belirli bir tür, her şeyi alttan alta kökleri, insanların bu alanı hayal etmeye davet eder adeta. Bu ilke birçok tabloda tekrarlanır

sanatçının hayatını anlatan filmin linki...

www.vizyonfilmizle.net/23278-seraphine-2008-biyografi-filmi-izle.html

ah! séraphine
“ellerin” diyorum , ellerin koca bir dünya
hep gökyüzüne bakan gözlerin de...


serçelerin hatta tekmil kuşların su içtiği
erguvan renkli bir çeşme mi yüzün
yeşil kırların çiçek ağaçlarını sulayan masum kelebek
söyle dudakların neden mahzun
neden suskun çağla gözlerin


tanrı senin için yaratmıştı gökkuşağının renklerini
ah! o tılsımlı parmakların... yoktan var eden
nasıl da büyülü bir dünyan var séraphine
hem bu kadar yoksul, hem bu kadar nasıl zengin olabiliyorsun


keşke ağaçların dili olsaydı, neler konuştuğunu anlatabilselerdi dağlara bulutlara...
sence bulutlar utanıp... pare pare dökülmez miydi o yıkılası dağlar


en çok eve dönüş yolunu severdin séraphine
ve o tepedeki yalnız ağaç da senin onu kucaklayışını...
belki de bilmediğimiz türden bir aşk yaşanırdı aranızda


dik patikaları tırmanmak seni hiç yormazdı
sözde asillerin, zenginlerin yorduğu kadar...
ah! kimi gün ırmak kokar, kimi gün toprak kokardın
ruhu körleşmiş, kalbi kibirli çamurdan insanlar mı
yoksa büyük malikânelerin merdivenleri mi tırmalardı beynini


Allah’tan kederi ve tembelliği sevmezdin
yoksul odaların ve çılgın boyaların öksüzlüğünü çizerken duvarlara gölgeler
ah! çamaşır yıkamak, yer silmek, yemek yapmak, ütü yapmak...
günde kaç işe koşardın be séraphine


ne muhteşem kadındın
her gece mum yakan parmaklarını öperdi dizi dizi melekler
evet!... evet! efsunlu bir masalın kadersiz prensesiydin sen


en çok da kırmızıyı severdin kan koksa da tenin
kimse senin kadar bilemezdi doğanın cömertliğini
gece gündüz çok çalışırdın
yine de üç kuruşluk kira en büyük belâlındı


ah! paris’in vakitsiz solan zambağı...
bırak insanlar seni deli s-ansın
ne çıkar! séraphine....
ne çıkar!


hep hayalindi beyaz taftadan saten kuyruklu gelinlik
aşka inanmıştı bir kere körpe kalbin, sevdiğin adam terk etse de seni


ah! çiçek derleyen avuçlarını, gül kokulu bileklerini kelepçelemeseler-di
gelinlik yerine beyaz gömleği giydirmeseler-di belki gülerdi yüzüne kem talihin
ve ağlamazdın öylece yutkunarak... sessizce bir başına
belki de arkandan tüm dünya’ya küsmezdi ilham perileri


ah! séraphine
“ellerin” diyorum, , ellerin koca bir dünya
hep gökyüzüne bakan gözlerin de....









resim:
séraphine louis




ayşe uçar
29-07-2013