adını yaşamak koymuşlar
ihtimallerin kuyruğuna takılıp giden
ve kaderine memur edilmiş
biz medeni sürgünler için,

ehliyeti iki dünya arasında
kalmayı bilene veriyormuş Tanrı ;

kökünden su çıkmayan
toprağa bile. bile sarılıyor ellerimiz.

taburesinde oturduğum
kıçında hayatın çıbanı çıkmış,

ıstırap aşığı zaman artığı benim işte,

sakıncası yok diyen o nazik dile de
sahip değilim bu aralar

tıkaya mı yorum kulaklarımı
kötü sözlerden alamıyorum dudaklarımı,

aklımın sesine cevap arıyor gözlerim
ruhuma doktor kesilecek
hiç kimse yok mu etrafımda,

işler iyi gitmiyor anlayacağın
başımın her öne düşüşü
kötüyü işaret ediyor ruhuma.

ölüme biraz daha yaklaşmış gibi

hani var mı fikirlerimin tozunu alacak
yeni bir dünya özlemi,

Ey Yüceler Yücesi !

içimde düğümlenen bunca
karanlık kördüğümleri çözmek için

bir iki kuruşa dert bırakıp satmak
zoruma gidiyor artık,

canıma avukat kesilen Azrail’İn nerede
neden saklanıyor gözlerimden
görünmeyi düşünmüyor mu hiç ?

hayal gücüm tam da sıfıra inmişken.