Ben En Çok ''Biz'i Sevmiştim ...
Kazanmaya başladığım ne varsa;
benim edemeden elimden aldılar , ve ben kaybettim ... İlk önce kendimden başladım yitirmeye, Sonra ; sonra sen diye adlandırdığım , biriktirip kimselere göstermediğim her şeyi , Yani yüreğimdekileri , yani gözkapaklarımın altına kilitlediklerimi , yani hayallerimi ... Bir kaç adım öteye gidiyorduk ki ; ensemizden tutulduk , ve koşar adım yığılıp kaldık ortalığa; En sonunda bizde ayrılığa yakalandık ... Helal olsun bize .! İşin aslı en çok’ta bana .! Neden mi ? Ben kendim istedim ki ; Bir kişilik duygulara , iki kişi inanarak ... Karşılığı olmayana, Ödeme yaparak ... Bir insan kendinin acımasız katili olur mu acaba ? Evet .! Bak ve gör ; Oluyormuş işte. ! Eli kanlı seri katilim benim .! Sevgilim ... Ve bazen kabuk bağlamış yara’ları ilede konuşur olurmuş insan , hayat hiç esmedi saçlarıma , yaşatmadı hazan’lardan fırsat bulup ta Nisan’ı ... Ve şimdi sessiz susmalara yüz tutmuşken ömrüm , ve son demi ... Şairinde dediği gibi ; ’’Mavinin kıyısında köhne bir limandık biz ve o beklediğimiz gemiler hiç gelmedi’’ ... Belki biraz’dan dışarı çıkarım , Sıkı sıkı’ya giyindim çıplak vücuduma son sözlerini ... Kuru bir hoşçakal’a sığdırıp , Gözlerimi sırılsıklam ıslatarak gidişini de ; Ömrüme örttüm ... Ben en çok sevdiğim yalanları söylüyorum şimdi yine kendi kendime , Oda sevdi diyorum ... Hemde öyle böyle değil, beni çok sevdi , diye ... Oysa sen hiç mi hiç demedin , Biliyormusun ? Diyemedin ... Sadece kendi söylediklerimin , kendi kulaklarıma tekrarıydı bu duyduklarım ... Hadi şimdi bu yalana beraber inanalım mı sevgili ...? Ben aslında en çok’ta bizi sevmiştim ... Biz’i ... |