Şiir şiir yazarım derken yeşil kubbenin renginde yaşarım lâl kesiği duygularım suskun
Ey Ravza’nın gülü eşiğinde misafir bir gönül; kırık bir mızrap ile söyler lisanı ağlarken
Yaraları kanar sızlarken yürekte biriken ıztırar
Geldim bin türkü tüllenirken sözlerimde sükûn arız oldu her halime
Ve ben sonsuz bir utanç ile çöktüm cennet bahçesinin önünde
Edebim ruhumu aldı elimden dilimin virdi sustu güneş gibi doğarken gözlerimin içine
Ey safa bulduğum gelip mekânında misafir olduğum
Gül çehrende niye solgun bahar
Neden ümmetin böyle aldanmışlık içinde
Zemherilerle soğur çöl ikliminin beyanı
Safran sarı bir beniz boğazımda hıçkırık
Düğüm düğüm haykırırken sessiz sessiz bir nehir akar
Nazarım ağlıyormuş yüreğime sorsun kaç yudum zemzem içsin lâ felah

Gitme ey gönlümün gülü solgun çehremin rengine bakıp
Ruhum tutsak şehrinin her haline
Ben bir garip ateşe pervane
Tutuşmuş kanatlarım yansa ne
Bin tebessüm ile güler cesedim
Ravzada çekildiyse sana selam verirken resmim