Karanlık
Sıcaktan titreyen kaldırımı öpüyordu
Ve bırakıyordu gözlerinden
Yaşları
Ay düşünce
Avucuna
Kaldırımların

Karanlık
Sokak köşesindeki
Lambayı selamlıyordu
Adımları izliyordu
Çıkmaz sokağa çıkan

Bir kadın
Ağlıyordu
Dizlerini karnına çekmiş
Acıyı içiyordu
Susuzluktan


Ay düşünce
Yalnızlığı düşlüyordu kadın
Bu sokak kadar
...
Kaldırımlar başını kadının
omzuna yaslamış
Ağlıyordu içini çeke çeke
Karanlık
Örtüyordu yalnızlık denen
Yorganı üzerlerine
Ay düşünce


’öptüm kanayan yanımla aşkı" dedi kadın
Aşk da kanadı
...
Zindanları kapalıydı o gece
Yıldızların
Sokak lambası birden kapandı


Karanlık
Kaldırımları dost sanmıştı kadına
Rüzgar esti eteklerini
Savura savura yalnızlığa

Ay düşünce
Sıcaktan üşüdü
Kaldırımlar
Anlat dedi kadına
Yüreğini aç bu gece


Karanlık
Sıcaktan titreyen kaldırımı öpüyordu
Ve bırakıyordu gözlerinden
Yaşları
Ay düşünce
Avucuna
Kaldırımların

Kadın dedim
" Eğer ağlayacaksan hiç başlamayayım

’Ay Düşünce Ağlayan Yaralarına Aşkın’

Görkem Şen