-İstanbul, toprağı külçe kıtalar arasına sıkışmış ülke içinde ülke-
Ve katlanırdık dikenine her türlü
düşlerimizin betonerme evinde.
Saksı diplerinde ellesek de toprağı ancak
elektirğimiz seslere yapışmazdı belki bu kadar
belki bu kadar öykünmezdik gürültüye...

korna sesleri yeterdi
ne gerek vardı küfüre,gareze,çelikten zurnalara...
ne vakit doluverdik halat uçlarına
ip geriliyor,inceliyor,koptu kopacak...
Yer toprak da değil üstelik
Çekenlerin gerenlerin bir tarafı acıyacak!!!

Ve sallanıyor yargısızca düşünceler ,cümle olmadan daha darağacında
İnsanlar artık konuşarak anlaşamıyor
tam da bu yüzyıla ait olmadığı gibi...
naif ruhların değil,zorbaların ,vikinglerin,korsanların istilası altında İstanbul!
ve cehaletin körlüğünde ışık arıyor ağaç budayıcıları
öyle bir tiyatro ki boyuna ütopya üretiyor
Kainatın sonu gelmiş de sanki
bir İstanbul beyaz bayrak sallıyor!

Martılar ürküyor,camiler tedirgin,ölüler huzursuz,diriler uykusuz...
ve umurunda değil fahişelerin,barların,yankesicilerin ve balicilerin
ve umurunda değil sokakta merhamet dilenen dilencilerin...
ve umurunda değil bütün bu hengame
bankerlerin,avmlerin,soyluların,zenginlerin,fakirlerin...
Yel değirmeniyle dövüşen Don Kişot misali!!
Ömrü şu kuş sitelerinde ve resim paylaşmakla,
taraf tutmakla geçen nesle selam olsun !