Bir dağın başında yapayalnızım;
Boşuna kuşatmış zamanlar beni!
Münzevî sarhoşluk, sır sızım sızım;
Harfsiz, renksiz, sözsüz kim anlar beni?

Bir tarifsiz sükûn, yetmiyor dilim;
Yerdeki, gökteki her şey sevgilim!
Bu fâni varlığım, ezelimde kim?
Niçin kahrediyor bu zanlar beni?

Ne kadar yakınım gezegenlere;
Halbuki ben nere, oralar nere/
Koskoca kâinat sanki cendere;
Çepeçevre sardı kızanlar beni!

Başım, başım sargın bir sürü derde;
Sanıyor musun ki, iş biter yerde?
Beyin ile kalbi çıkarıver de,
Bak, nasıl yazıyor, yazanlar beni?

Ben ki, yıllar yılı mektep okudum;
Nice netîceyle, sebep okudum.
Neyi okudumsa edep okudum;
Anlar mı, toprağı kazanlar beni?

Ne kadar da zormuş, bu yük uhdeme!
Yükü veren vermiş: Sakın " Ah!" deme.
Dağ yüklenememiş, gelmiş Âdem’e;
Ferahlatır bir tek ezanlar beni!

M. Halistin KUKUL