Bir tek şeye değildi bu isyan.
Gönül kararırdı bazen, sabırdı onu yıkayan.
Sabır yine benim dostumdur ama
Yinede taşar gönül, davetsiz gelen son damlada.

Davetsiz kahırlar ne ister bilmem,
Yolu yolum değil de, ondan mı görmem?
Nereden geldiği belli olmayan, taş! Gibi değer,
Sabrıma ödül vereceğim, buna da katlanırsa eğer.

Utanmaz mı? Şerrin rengine boyanan kalpler.
Nasılda pervasız harcanır renkler.
Ömründe bilmemiş, gerçeğin rengine kördür onlar.
Şer elinde oyuncak, zavallı canlar.

Gönüller kalsa masum haliyle,
Akla yalan gelmez! yol bulur emeline.
Lakin gönlünü şerre verenin aklı talandır.
Kavuştum der emelime, oysa hepsi yalandır.

Gözümden akan bir anlık öfkenin seli,
Önemli değil, bu körler çevirmişler her yeri.
Bize çarpa, çarpa yol arayan zavallılar.
Onlar dert değil de, yalnızca bardağı taşıran son damlalar.