yüreğinden geriye saymak gibi
ben…
boşluk,boşluk…

sabırsız günlerin telaşında,
avuç içlerimden taşan
sularla yıkıyorum yüzümü/yüzün gibi
takatsiz direnişler gösteriyorum
diz kapaklarımı çekerek kendime ki
sabrımın taşı da yetmiyor, yeniden öğrenmeyi
bir kelimeyi…
işte bu yüzden
derin bir boşluk olarak kalıyor yüreğimde adın
eksiliyorum, çoğaltmaya çalışırken kendimi

kabuğun,soyulurken güneşsiz
sana benziyorum değil mi?

her günün sonunda.
bir gece daha,
gel otur yanıma
ve
ç-al
senli bütün anılarımı
antlaşmalarımı…

ve bil ki
sevgilim olmayan sevgili
iyot sabahlarında, kumdan kulelerimiz yıkılıyordu
ki savunmasız ordular gibiydik
her yeni güne başlarken

biz/siz
sen/siz
kimse/siz…

sokağa çıkmalıyım şimdi.
çıkmazları terk-i diyar edip
dönerek tabelaların köşesinden
ve bilerek
daha da dışımda yaşadığımı
kim bilir belki
belki
-siz
kim bilir
sana gelmeliyim…

yalnızlıktan çok korkarım bilirsin
belki de sırf bu yüzden

hep
-imiz

maviyi yarıp derinden
gömerek kumlara
kendi içine çekilmiş bir deniz bulalım
bir başlangıcın sonu olan bu yerde
ki
boşluğa düşünce kelimeler/imiz
erken kalktığımız sabahlarda
erken terliyor bedenlerimiz
kasık ağrılarımıza inat
sıkıp hüzünlerimizin kemerlerini

ben,
yokluğunda mecnun değilim hayır.
bir notanın içinden çıkıp gelen de değilim.
beklenmedik bir an/gece ki
o gün,bir yağmur yağıyordu
ve bu yüzden bir şiir yazmıştım
hayır gülde almadım sana
gül mevsiminden önce

hiç
üstelik

korkunç bir boşlukla dokundum
bir gece tenine/sesine ki
sana benziyordu her şey
odan/omuzlarına kadar
yarı açık perdeler
içine kadar koyulaşan boşluk
karanlık
mutfak

çabuk ol/gel
kaynıyor ve taşacak su

dök ve yak
istersen ama
bu sen ol…

yüreğimi bir boşluğa döndüm
ve çektim kendi içimden/dışıma kadar
ciğerlerimi/
söylesene şimdi ben ne yapacağım?

İtiraf ediyorum acemiydik
ödülü de hak etmiyorduk
işte bu yüzden
gitmenim zamanlaması güzeldi ki
ilk kez yalan söylüyorum


seni hiç özlemedim…




(…)