Bu şiirimi okumadan önce bir empati yapalım kendimizde, gözleri görmeyen, elleri ayakları
Tutmayan her anı ailesine bağlı bir bebek gibi bir yudum suyu bir başkasının elinden içmek
Hayatı başkasının gözüyle görmek başkalarının inisiyatifiyle günlerini tamamlamaya çalışan
Bu insanları bir düşünün ve bir kere gözlerimize siyah bir bant saralım dünyada en çok
Sevdiğimiz varlığımız evladımıza bakmaya çalışalım, görmek için kendimizi zorlayıp illaki
Görmeliyim diye kendimizi gönülden zorlayalım bak o zaman nasıl bir duyguya kapılıyor
İnsan, işte o zaman anlaşılır ıstırap içinde yaşayan zorluklar içinde yaşayan bu insanları.
Bu şiirimle görme engelli bir arkadaşımın duygularını kendi empatimle yazmaya çalıştım, güzel ve duygulu olduğuna inandığım âcizane bir Şiir’im.

Gözlerim görmüyor artık dünyayı
Benim için gündüzüm gecem hep aynı
Uzaklardan horozların sesini duyar ürperirim
Anlarım o zaman yeni bir gün doğduğunu

Benim ne gecem var ne de gündüzüm
İnsanlar neşe ve zevk içinde günlerini yaşıyor
Bense karanlık dünyamda yaşamaya çalışıyorum
Onların gecesi karanlık gündüzü aydınlık

Gözlerimle bakıyorum güya uzak kara ufuklara
Ağlamak gelir içimden ağlayamıyorum
Kaderim bu Allah’ın yazısı nasıl isyan edeyim
Sabırla nefesimin son bulmasını gün be gün bekliyorum

Karanlık dünyamda bir ışığım yok benim
Elimi uzatsam tutacak bir yakınım yok benim
Gelip de kalbime girecek sevgili yok benim
Dünyam hep karanlık, karanlık kalacak yaşarken ölü gibiyim

Serin esen rüzgarı hissederim ve duyarım bağrımda
Kuşların sesini duyarım uçuşunu göremem
Baharın, yazın kışın geldiğini bilemem hissederim
Yalnız ruhumda ve yüreğimin derinliğinden görüyorum onları

Çiçeklerin açışını göremem yalnız koklarım
Bir sıcak şefkat bilmem dokunulunca anlarım
Yalnız tek bildiğim hasretlik tir her şeye hasret
Damarlarımda duyarım ve hissederim onları

Kimse anlamaz beni, bir şeyin eksikliğini çeken bilir
Acıları çeken bilir acılar içinde kıvrananları
Sevenler bilir aşkı için mecnun olup dağları aşanı
Hayallerimde kurduğum küçük dünyamda yaşamaya çalışıyorum

Bir bak sevdiklerinizin yüzüne Allah vermiş o gözleri size
Kötülük yapmak yakışır mı çevremize, açı ıstırap çekenlere
Evladına bir bak huzur bulursun değil mi ya görmeyen bizler
Yeter olsun yeter olsun görülmeyen bu dünya yeter olsun

Sağlığın kıymetini mutluluğun değerini bilmek gerek varken
Acılar içinde yaşayanların halini bir sor hele, neler duyarsın
Anlatsın sana küçük dünyasını şükreder sin yoksul halinle
Bu hayatın her zaman başımıza geleceğini bilelim ve şükredelim

Aşık Vasıf dağların ovaların yeşilliğini, güzelliğini görmek ister
Elimi uzatırım boşluğa bir dost tutsun diye ya yoksa o an kimse,
Yalnızlığımı anlarım o anda, ölmek ister bu yürek çaresizce
Yaşadığım karanlık dünyanın boşluğunda hayallerim le kaybolur giderim sessizce.

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
Yazılışı:20.11.1983 Perşembe