“Öyle bir git ki; şiir koksun ayrılık”…

Yüzümde ay kırığı, gece son turlarında
Durağan kayıp gidiyor, gölgesi anın;
Ak gözlüklerimin retinasında.
Aşkla esiyor poyraz…
Tekil sancılar türetip ağırlığınca,
Gömülüyor bakışlarıma ölüm;
Toprak tüterken zamanın ayracında…



Iskalanmış bir ömür, kollarımda yaşlanan
Bunca yıkılmışlıkla, şehrim viran…
Özrü suskunluğundan büyük;
hiç iltimas geçmedi yelkovan…
Daha dün annem dikerdi oysa söküklerimi
Mayın tarlasında oyalanırken düşlerim.
Adımlarım tökezler,
Paramparça ümitlerim…


Heybem izmarit yüklü bulutlar çağırır;
Hüzün gri yürür çatımda
Hızla siliniyor suya yazılanlar
Ayrılık çalar çanlar
Bu vakit git!
Parmaklarım acıyor;
İmgesiz konuşamıyorum…


Omuzlarım dik, üstünde başım
Babam yok ardımda artık…
Mürdüm rengi kanıyor kalbim
Küllenmemiş yangında bıraktım.
Yansın yanılgılarım…

Yedi kapıdan duvar, renksiz hengâme anılar
Sesi kesilse nefesimin şu an
Söz kısmaz ateşini yine de,
belleğimde kalır bin yıl bu har…

.

“Zarafet uğrarsa düşlerine bir gün;
Burnunun direğine sal özlemini,
beni güzel hatırla”



İçimde kırıldı vurduğun camlar
Kekeme sokaklar, dilsiz caddeler boyu kötürümüm.
Büyüyor kederin yumağı
Mabet sen, tapınan bendim;
Görmediler…


Hiç bir şey onarmıyor yaralarımı
Sabrıma yaslanan ikindi kuşağında
Ya da kabil olmayan bir zamanda
Anımsıyorum buzdan parmaklarını
Dokunma artık ellerime
Üşüyorum…



“Şehir döşeniyor ayakuçlarıma,
Yok yere ağlıyorum;
hiç yere bitirdiğim gibi cümlemi”…[




Neşe CÖMERT
19 Mayıs 2013




Şiirimi Güne taşıyan Değerli "Edebiyat Defteri" yöneticilerime ve değerli seçki kurulu üyelerine çok teşekkürlerimle... Okuyan, beğenen, yorumlayan, tüm dostlarıma çok teşekkürlerimle... Sevgi ve saygılarımla....