Bazı şeyleri yaşamak için geç kalabiliyor insan hayatta ,ama yinede yakalamaya çalışmak gerek ucundan kıyısından galiba, zira tek bir adres var şu yaşadığımız ve son denilen herkesin buluşacağı sadece toprak kokan o noktada..

Evlilikler iş kapısı geçim kapısı teminat diye görüldü benim zamanımda ,aslında mutluluk kapısı olarak görülmeliydi kadınlar tarafından ,çoğunun belli bir geliri yoktu hatta üniversite mezunu olup ta çalışmayanlar oldu ,
belli bir gelir olmadığı için şiddete ve en çokta ekonomik krizin ortasında boynu bükük öylece mahzun ve maruz kaldılar belkide..ben dahi o kadar uğraştığım o sınavlar sonrası
bilemiyorum..



Hele o bir tanesi ,güzeller güzeli kız boy pos ne giyerse giysin üzerinde harika taşır,simsiyah iri gözleri uzun kirpikleri hokka gibi burnu gür uzun saçları mahallemize gelin geldiğinde dönüp dönüp herkes ona bakıyordu ama gelin görün ki hayat ona yaşadığı sürece sadece zulüm yazdı..


Aslında ne iyi bir çocuktu beyi arkadaşımızdı her oyunda beraberdik ama adı alkol ve daha başka şeyler ve sonrası felç ve ölüm..

O kadar çok şey hatırlıyorumki yaşadığım semte dair sanki film şeridi gözümün önünden akıyorlar,oysa şu anda yaşamayan bir dolu arkadaşlarım arada dularımda olanlar ..

Geç kalmadan yaşamak gerek hayatı deniyor ama öyle değil işte mücadele yazan seneler ister istemez yoruyor insanı..



KOSKOCA O DUVAR SAATİ

Arabanın durduğu yer dik bayırın tepesinde tam Kız Lisesi nin yanı
Ne çok tırmanmıştım hele kar varsa düşe kalka yokuşlardan yukarı
Şehrimde düz yol arama çoğu yorar o dağlarının sert dik yamaçları
Ne de güzeldi o konak bahçesinden girince sarmaşık sarılı duvarları



Ayakta hala o konak,ukala burnu yükseklerde beton yığınlarına inat
Hangi eller tutmuştu trabzan larını hangi çocuklar neşelendi kayarak
Beş tane büyük oda yüksek tahta tavan duvarlarında tablolarla sanat
Tam girişte koskoca geyik başı ürkütürken bakıyor insan korkarak



Mayısın sonları ama bazen hava dondurur nemliydi değen rüzgarları
Komşuları toplardık nede güzeldi o şen şakrak mahallenin güzel kızları
Zilleri takardım parmaklarına allı pullu bağlardım bellerine kuşakları
Başımızda güller dilimiz şarkılar söylerken iterdik biz tüm kavgaları..


Paralar toplardık yardım için
kapılarının önü paket paket dolarken
sevinirdi o fakir olanları


Saliha Hanım
yine kayıp sayfalarım işte
şiir kıyısından akıp giden yaşam öykülerimle