Şarkılar susar, sen başlardın konuşmaya.
Tüm şehir gözlerine teslim olurdu ardın sıra.
Surlar yıkılır, bir gül kokusu sarardı dört bir yanı
Ben sebebsiz severdim seni;sebebsizce korkardım sevmekten.
Gözlerimi kaçırırdım her gözlerimiz çarpıştığında.
Öleceğimden korkar derin bir nefes çekerdim içime.
İçim dışım sen olurdu gülümserdim mahçup bir ifadeyle.
Yarını düşünmeden severdim,Hem yarından korkarak...
En iyi bildiğim şeylerde bile tutulur kalırdım yanındayken.
Kendimi bırakır,mahçupça seni izlerdim.
Yasak bakışların ikliminde sevişirdim sadece seninle.
Martılara dert yanar, muhabet kuşlarını kıskanırdım.
Senle bir başka güzeldi körfez sanki ruhum karışırdı suyuna.
Ufuk çizgisine gözlerin der öyle bakardım doyasıya.
Sonra hafif bir tebessüm savururdum, başımı hafifçe eğerek.
Ne oldu diye sorardın, hiç diye susardım her defasında.
Ölümümsün ulan doğumumsun,gündönümümsün,suskunluğum, yürek coşkumsun diyemez
Öylece bakar gülümserdim.
Tüm şehir ayaklar altında kalırdı sen ve ben kalırdık baş başa.
Yine de tutamazdım elini yanardı sokaklar cayır cayır,
sonra taşardı körfez,dev depremler sallardı anakarayı.
Kıpkırmızı kesilirdi güneş,yüzümün sana yakşaştığı anlarımı kıskanırcasına.
Kalbim sanki dışımda atardı,azat ederdi kafesinden.
Ölürdüm öldüğümü belli etmemeye çalışırken bin kez ölürdüm.
Tuz buz olurdu gözümün feri; gözlerine çarpınca gözlerim.
Büyürdüm şehir küçülürdü bir sen kalırdın adımlarım büyür kocaman olurdum.
Koşar koşar yetişemezdim sana bir adım adeta evren olurdu, kalakalırdım oracıkta.
AŞK neymiş anladın mı derdim kendimle ilk ve son sohbetimin sonunda
Yutkunarak cevap verirdim ben bana usulca:
İNCİTİRİM DİYE ÖPMEKTEN KORKMAK,KORKARAK KAYBETMEKTİR AŞK.

Mehmet Kovancı