Mürekkep Çocuk
-dokunsam
lekesi kalır- bir büyük yataklı tren hızında; ayrılık ben hece hece anneme ağrıdım suya yazılıp, şiire karışarak defalarca tuttum eğri büğrü harflerden çatısız eylemler kurdum yasal öznesizdim tuttum asla, nerede, ne zaman suallerine cevap vermeyen cümleler büyüttüm devrik giden anları paylaştım düzeltmeye yeltenmeden ve evet ünlemi cümle ortasına virgülü ise hep cümle başına yerleştirdim yıkılan kent imlası öyle güzel, bırak yıkılsın caddeler çarpık sevişiyordu sokak lambaları gözetmen rolünde duman rengi duvarlar hep içe dönük asfaltın altında hangi kelam uyurdu koyu siyahım yaşatmaz insanı mendebur söz sanatları oysa ölüm ağacından tek boş kağıt yeterdi sözü yaşama getirmeye yeterdi belleyelim yetsin |