SON KUŞLAR...
çocukluğumuzu kiralayamamıştık
adamlığımıza,derdimiz buydu ve yıllanmış beyin mesaimizin nesli tükenmemeliydi. çocuktum yüzüm gözüm ayışığıydı adamken en çok yıldızları sayma özlenirmiş onu öğrendim hatırlarım en son annemin eve çağırış sesinden yapılma akşam dönüşleri saymıştım yıldızları... yaramaz kuştum işte uçmayı bilmiyorken uçma dedikodularından öğrenmiştim kanatlanmayı şimdi gürültü kaldırmıyor gurbet şarkısı besteleyen de yok son kuşlara bırak dağınık kalsın son sözler hâla kanatıyor son yaprak düşmeden acıtıyor.. dinmiyor rıhtımdaki nifak yıllanmıyor habil le kabilin soyu. duydun mu sılam yediveren bir yalnızlıkmışsın senin de seyrin acılanmış uykuların kör, var gel sapla bana acıtmayalı çok oluyor. saklama içinin sürgününü baktığımız gök mavi değilmiş meğer yalanmış gökkuşağı gitmeler varmış baba evinden babası konuşmayanlar sokağından gitmeler.... ömür ..... |