SOĞUK VE DE PASLIYDI ZİNCİRLER
Başlangıçta, sakin, serbest,
Ama tedirgin Bir Konca gibisin; Yer, gök, dünya ve üstünde insanlar Sense yavrucuğum, umutlar yükleneceksin Yüreğin yavrucuğum, saf ve temiz niyetlerin Ömrünce öyle yaşasın, öyle kalsın. Ne yazık ki olacaklardan bihabersin!... Genellikle çocuk yaşlarında Vurulursun yaban taşlarına, yetmez Her gün yeni bir kötülük öğretirler sana Yetmez! çaldırıp çarptırırlar, Sonra da, “suç sendedir” der, utanmazlar. Parmak kadar çocuklara suç işletir de Kirletirler çocuk masumiyertini acımasız utanmazlar!... Kodeslere atar, kovuklarda saklarlar Yetmez...sonrada zincirlere vurur vicdansızlar. Zincirler çocukların sanki oyuncağı, İyi değil, güzel değil, ama yinede oynarlar onlarla Yalnızlığın, karanlığın içinde oyalanırlar Oyuncak bekleyen, şeker bekleyen, çocuklar!... Soğuk zincirlerle zorunlu arkadaş olurlar. Sevgili çocuğum, ne diyeyim: Zincirler bari gücün olsun Belki değil, mutlak acı duyuyorsun, Öyleyse sakın unutma soğukluğunu Zincirlerin! Gün ola, harman ola yavrucuğum, Birde bakarsın sonunda zincirler de çürümüş, Ama dayan, sakın sen çürüme dayan.... Sonunda görürsün şangır şungur dökülen Zincirler eğemenlerden önce insafa gelmiş. Seni bilemiş, öyle bilemiş ki zincirler! Hanya’yı, Konya’yı, anlamışsın... İnsan olmayanlara karşın, Sen insan; hem de tam insan olmuş, Seni zincire vuranları tanımışsın... En önemlisi de ne çocukların, ne de başkalarının Zincire vurulmaması gerektiğini öğrenmşsin. KEMAL POLAT |
Ne oldu tam bilmiyorum.
Bir ülke öncelikle çocuklarına sahip çıkmalı,
onlara güvenmeli, güvence vermeli.
Şiirinizi geçen yıl okumamışım,
gönülden kutluyorum,
anlamlıydı bu yönden,
selâm, sevgi ve saygılarımla..