Adam ve madam
Karanlık çekince perdesini
Bir korkuyu bölüşürdü yürekler Gözler hüzünle kendine gömülür Dil uyurdu dilde söz Uyurdu algılar Uzaklarda bin günah ölürdü Bir kadın vardı Bir adam Şiirlerden fal tutan Sesleri orman büyüklüğünde Sesleri güneşe uzanan Gelişlerle kavgalı Gidişlerde can bulan Gecenin tam ortasında Sırtları duvara dayalı Bir kadın Bir adam Saati baş döndürücü bir hızla savurup Şafağı çoğaltırken zaman Bir kadın bir adam Tedirgin ve ürkek geçerlerdi Bir boyun eğişle girilen kapıdan En korkulan gerçeği umursamadan Bir adam vardı Kökleri hayata uzanan Gövdesi ateş Dalları zehir Bir kadın vardı Hayatın toprağında çiçek açan Rengi günah Kokusu yasak Korkusu rüzgarla uçuşan Bir kadın bir adam vardı Adam öldü Kafayı tırlattı madam.. |