Son görüşümdü seni
Ellerin, ceplerinde titrek
Rüzgar saçlarını arkaya savurmuş
Öylece duruyordun akşamın alacasında

Suskundu dudakların
dilin lâl
Ölüm gibiydi bakışların
soğuk
boş
Gözbebeklerine resmettiğin elveda’ydı
gözlerimden kaçırırken gözlerini
gördüğüm
Dönüşü olmayan yolun yolcusuydun
anladım

Köşeyi dönene dek bakarken ardından
usulca bir varlık kopuyordu yanan yüreğimden
Sen’siz nasıl kucak açardım Sen’den sonrasına
Gidişine sallanan bir el di
yanaklarıma süzülen

Derin sükunetinde ölürken sensizliğin
nice içli feryatlar söndürdüm içimde
Bin bir çığlık sakladım yalnızlığın sancılarına
hasret yüklü güneşler doğururken gece

Hani
Dokununca gül bahçelerinin kokusuydu ellerim
En güzel sevda dokusuydu gözlerim
bakınca

Hayat’ım
’ Ölümün ötesine sevgimiz ’
’ herşeyimsin ’ derdin
Nasıl da
’ hiçbir şeyin ’ oluverdim aniden

Demek ki
Bu aşkın içinde hiç olmamışsın
kendi kendime sevmişim ben

Acı veriyor kalbimin derininde hissettiğim ızdırap

Güneşim solgunluğa teslim etti rengini
Mavisini yitirdi denizlerim
Sevinçlerim kayıp gitti ellerimden
Yalnızlığıma yuva yaptı kanadı kırılmış serçeler

Dönseydin
Sürseydin ellerimi ruhuma
geçerdi yaraları

Çölün yağmura özlemi gibi özlemin

Gelseydin
Dudaklarının rengine boyansaydı dudaklarım
Son nefesimle gülüşlerinden öpüp
Gamzelerine gömülseydim

Sitemim var ey yar
Bu aşka yakışmadı ayrılık
Terk edilmeyi hak etmedi bu yürek



( hayat ışığı )


’