Ey kalbimin hicranpayesi, sürur neşesi!Kaç zamandır soramadım İçime attım, meşguliyetadına kandım evet, aldandım Mütehassis olan bitkalbin incinmesi, hiç söz etmeden edebi nefeslenmesi ne latif Ve fakat bu hakikatianlamak için hissiyatım, naifliği terennüm ederek, tefekkürün ikliminde inşaedilerek ayılması lazım Ne vakit zarif birnezaket görsem Seni hatırlarım, sabrı vekana atını imrenerek hal-i aczi yetime yanarım Kelam etmek içindüşünmenin ve eftaliyetiyle nefeslenmenin feyzine ne kadar hasretim Bu bakımdan çekingenlikhasıl oluyor, içimde bir endişe uyanıyor, sessiz çığlığım nedense duyulmuyor Birkaç resim karesi geçtielime Mazinin en ülfetli veşevkli günlerinden, şimdiki halimle irkildim birden Ne olmuştu bize, oncasancılar, sızılar niye, niçin mefkuremiz değişti, fikrimiz kesişti, zikrimizmuhabbeti terk etti Günü geçirmek, keşkelerle nefeslenmek, ah u zar eylemek şimdiye kadar kime ilham ve esin verdi,deva bahşetti Artık inanıyorum ki bizkaybettik Azimeti, kemali yeteteslim ederek nefsimizi ihya ettik Başkalaşmayı farklılıksandık, riyadan güya kaçındık ve fakat onunla yol aldık İlgi ve iltifatısamimiyete değiştik, cezbeden olmak için ne kadar gayret ederek kendimizdengeçtik, kalbimizi hiç dinlemedik Mustafa CİLASUN |