3
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1130
Okunma
Günler akreple yelkovanın peşinde
Gecenin sırtını sıvazlıyarak geçiyor
Zifiri bir karanlıkta,bir anne
Çocuğunu arıyor,her sokak başında..
Derken bütün şehir ölüm sessizliğine bürünerek
Bünyesinde ne kadar insanı hapsettiyse
Çığlıklarını kusuyor...
Ve ben..
Ben herkes kadar herkes
Hiçkimse kadar kimsesiz
’Elimden tut,yoksa bu şehirde kaybolurum’diyorum..
Kaç zamandır böyleyim?Bilmiyorum
Ne söylesem kesik cümlelerle savaşıyorum..
Dilim bana uzak kalıyor
Aynalar bana,beni soruyor
Bense kendimi sende buluyorum..
Evet..
Kaç zamandır bu haldeyim,bilmiyorum..
Ne zaman yazmaya başlasam,bir şairin divit ucuyla
Mürekkebini içime akıtıyorum
Yirmi dokuz harfte bulamıyorum,arzu halimi anlatmaya
Şikayetimi kör kadıya iletiyorum
Sırrım bana payidar,ben sırrıma mübah kalıyorumm..
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz