Sürgünlüğümün hüznünde
Yeni bir güne daha kıpırdadı serçe parmağım…

Meraklı g/özlerde trajikomik oh olsun matemleri!

Küf tutmuş duvar diplerinde
Toz duman
Kutsal ütopyalarım...


İki asırdır
Doğurgan vadilere çağlarken nehirlerim
Dudaklarımı aralayan bakir bir kuzey yelinin yakarışlarına karıştı
O geceki şeytana davet ıslığım…

Heyhat!
Gelin görün ki elimde değil işte;
Yaşamı bilemeyen bir kız çocuğu aynasında titriyor suretim yeniden…

.
.
.

Virane bir binanın çatı katında sevişen ruhlar vardı
Her yarım ay gizlice seyrettiğim
Eski püsküydü üzerlerindeki çıplaklık
Yaktıkları mumların alevleri sebepti belki de
Kızıla parlıyordu çünkü günaha ıslak tenleri

En büyük yalan ve en büyük yıkımdır ölüm sonrasına ithaflar
Ve o en büyük korkunun tetiklediği kimyasal silahlardır
Yaşamları katleden despot inançlar
Köleleştiriliyorken alınan nefesler
Vurulur prangalar acımasızca dokunuşlardaki kutsallıklara

Ki
Rivayet bu ya;
En büyük vicdanın üzerinde oturan yüce imparator
Ulaklarıyla empoze etmeye koyulduğunda
Kendi doğrularını tüm krallığa
Harf harf ezberletmiş acılardaki aşağılanmaları
Ateş tüküren ejderhalar

Kadim mağara duvarlarına tırnaklarıyla kazımışlar sonra
Kendinden geçişlerdeki yakarış nirvanalarını
Acı içinde devinip duran biçare bedenler nesilden nesile!

.
.
.

Ay evi yıllarındaki gibi el ele değiliz artık yaşamla!

Kahpelikleri aynalarda izleyen korkaklar her birimiz
Yanılgıların gerçek adresleri
Evren sihirbazı gösterisinde aldatma ve yanılsamalara alkış tutan
Bir dolu yamalı beyin
Ya da
En muhteşem kurgusu tiyatral gösterisinde evrenin

Yok oluşlar en yalın halleridir aslında yaşamların
İki yüzlülüklerimiz kahpeleştirir bizi
İşte tam da bu yüzden
Nefes alabiliyor olmaya cesurca kurban edilen her beden
Yeniden dönecektir özüne mutlak…


(Yıldıray Kızıltan)