YALNIZ
Anımsattıkları vardı bana bu şehrin...
Düne bugüne... Ve ’sevdanın gözleri’ aksetmiş sokak kaldırımlarına Her adımda ondan izler taşıyor ayaklarım Hayat kaldırım taşları misali Ahenkli Bir nizama hedefli İncitiyorum basınca kaldırımları Farkındayım, biliyorum. ’Onlar taş işte’ deyip geçemiyorum Kimi bizden çok daha insancıl Renkli, canlı, sıcak Bir bütüne odaklı... Başımı yaslasam Soğuk kaldırım taşlarına ’git yanaşma dokunma’ der mi acaba??? Kimseye yaslayamadığım biçare Ağrılı başımı... Kaldırımlar da istemezse beni Ölürüm Yüreğim bir omza hasret... Kardelen Ayşa |
Çağırıyor
Ölümcül şefkatini esirgemeden;
Kaskatı kesilip yaslanacağım taşlar.
Ah, ne var ki yüreğim;
Bir sonbahar gibi
Kemiren zamanın diş geçirmeleri
Ya sen, ey, acıyan ruhum!
Hatırlama, hatırlama hiç bir şeyi...
Ama yalnızlık iyidir bazen kendinden de iyidir. Tebrikler şiire, yüreğe...