İnsan…Serkeşliği dolayıp başına, galebe çalındı en değerli duygularına… Bir çizik atıldı tam ortasından, Bir yanı masmavi gökyüzü diğer yanı kızılca kıyamet… Ne baharı bahardı, ne de hazırdı yaza Kırık bir dalın ucunda, asılı kalan, Bir kaç yaprak misali solgun, her an düşmeye amade insan… Ya, bu öfke nereden esiyordu? Vurup savuruyordu acımasız, ne sınır tanıyordu ne de biliyordu hatır, yıkıp deviriyordu bentlerini.. Umursamazlığın içine hapsedilen vefanın, kalkanları delindi bir, bir, ezildi vefasızlığın ayakları altında… Ucubeyi andıran şekli bozuk nesnelerin, ortasında sıkışıp kalan insanlığın, çığlığı yükseldi ansızın, yankılandı dört bir yanda... Şu bencillik de neyin nesi! Ne ara tünedi ocağımıza! Hiç tanıdık gelmiyor göze, Sanki bir hainlik var işin içinde Sormalı bir bilene bulmalı da suçluyu, İdam etmeli orta yerde… Aranıp bulunmalı! Çıkarılmalı, hapsedildiği yerden, Yıkayıp paklanmalı gerekirse Aslına dönmeli insan, kurtulmalı insanlık… 28 ocak 2013 |