Kanayan bir gül çiz avuçlarına
Ağladığını göreceksin dikenlerin
Diken gülüne zarar vermez
Mum ateşini korurken
Aydınlatmak için kendi canına kıyarken
Bir mumun karanlığa karşı zaferini seyret
Elektriği kesilmiş kalpler ne anlar ki
Aşktan, sevgiden azimden
Şarj olmadan gün ışığı sevdalarıyla
İsyanın karanlığı baş eğmenin aydınlığından üstündür
Yüreğin sağlamken ve yerinde dururken hala
Yüreğini keşfet onu kaybetmeden

Gönlünün anahtarını kumlarda arayan
Bulacağını zanneder sadece
Çünkü onu orda kaybetmemiştir
Taşlaşmış kalbinin koridorlarında yitirmiştir
Gülüşünü hüznün alfabesinde beyhude ararken
Kanadını konduğu dalda unutan güvercinin
Çaresizliğidir, yere çakılırken çığlığı
Ruhundaki karamsarlıktır asıl yenilgi
Gülün dalını kırarak öğrenemezsin
Gülü koklayarak tadarsın sevgiyi

Yağmura kahırlanan bulutlar
Gökkuşağını niye sever bilmem
Mavi gökyüzünde güneşin solmasın sevdiceğim
Unutma kendi vadinde coşan ırmakların tadını
Uzakların şelalerinde bulamazsın
Senden gayrısı sana gurbettir sıla değildir sevdiğim


hüseyin özbay