Karanlıklar içinde altı üstü iki perdelik bir oyun herşey...

Binlerce yıldır oynanan.

Her seferinde perde açılır,

Biri çıkar sahneye

Bir kaç ufak adım,

Bir iki süslü cümleyle yaşar hayatı.

An gelir güler, an gelir ağlar...

Sonra tökezlemeye başlar biraz,

Göğüs kafesi daralır,

Solup alıp vermesi hızlanır...

Ardından yığılıp kalır bir yerlerde.

Bazen kalabalıklar içinde

Bazen de kimsesiz bir duvar dibinde.

Ama hep derin olur son nefes

Ve simsiyah kapanır ilk perde...





Sonra ikinci perde oynanır...

Bir tabut,

Dört omuz,

Buz gibi bir musalla...

Bir iki hatırlı dost,

Gökyüzüne açılmış bir kaç el,

Bir iki dua.

Ve topraklarla kapatılan son perde...





Oyun biter...

Bütün konuklar kalkar yerinden.

Yüzlerde hüzün

Belki de gözlerde bir kaç damla yaş...

Lakin; kapıdan çıkana kadar sürer hepsi.

Sonra herşey döner başa.

Yeni bir oyuncu,

Yeni bir oyun,

Yeni bir salon,

Yeni bir veda...

Bu oyunun adı yok!

Bu oyun hayatın ta kendisi...





Taha Yasin YÜZBAŞIOĞLU