Anla AFEL!Gecenin bu en koyu saatinde acı bir kahve misali yudum yudum içerken hasreti, Gözlerin düşüyor yüreğime. İsmin dokunaklı bir şiir gibi mısra mısra damlıyor dilimin ucuna. Sonra gece diyorum. Gece; ne kadar da kalleş... Bir solukta çekip alıyor ellerini avuçlarımdan... Anla ki; Sensiz geçmiyor zaman şu küçücük hastane odasında... Akreple yelkovan birbirine küsüyor sen gidince... Daha da bir sızlıyor yaralarım... Duy Afel! Duy ve anla artık. Beni bu hastalık değil, Sensizlik öldürüyor... Taha Yasin YÜZBAŞIOĞLU |