Ormanda Ölüm Yokmuş...
kapkaranlık bir ormanda,
soluksuz bir düşe uyansak seninle sen daha on yedisinde ürkek, meraklı, telaşlı yaşamaktan yana korksan sonra rüzgarın hışırtısından sokulsan bana, biraz daha içimdeki fırtınaları bilmeden kurtlar ulusa uzakta ben adını haykırsam yankılansa sesim dağların yosun tutan kayalarında sesim sana dönse bir gök gürültüsü gibi yaban çiçekleri toplasam sana sevinsen, mutlu olsan, sarılsan sımsıkı boynuma ilmek ilmek örsem saçlarını darağaçları kursam gözlerinin uçurumlarında dursam, geçirsem boynuma atıversem kendimi boşluğuna üzülür müydün üzülme nasıl olsa ormanda ölüm yokmuş... |
ve dalların hışırtıları arasında saklanan gözler düşütü önüme....uzaktan uluyan kurtların adımı çağıdığını duyar gibi oldum..korkumu uykusundan uyandıran alacakaralıkta duyduğum seslerden sığındığım ağaç gögesinde sindim kaldım..gök gürledi ve yağmur tenime vurdukça irkildim...sonra sçlarım....
a..burda bitti şiir benim için ..
ilmek ilmek hele tamamen tüketti...ışıklar yandı...
üzüldüm ..
Güzeldi..
size ..klasınıza yakışır...
selam ve saygı ile.