bir çiçek daha dolanır arı
bir kuş daha çizer gök
bir bahar temizliği üzerine
değişir saksılarda toprak
söker atarsın enkâzı!

çöker üzerine istinat duvarı
sonra diner kurur serenat pınarı
kimse bilmez, anlamaz
kimse görmez
içine ev telâşı alırsın
dudaklarında kiremit yalnızlığı!





kimse çizemez yanık dudak kokusunu
kimse cesaret edemez kanatsız uçmaya
istemez kimse sevdiğince serçe olmayı

bir siyah dokunuş nasıl sırıtırsa beyazda
şâirsen
ücretsiz aklını gezdiren anılar vardır
tozlarını ıslatmak düşer arada satır aralarına
herkes okur gülerek
mutluluk payesi dağıtarak
en sağlam benttir boğazındaki hıçkırıklar

en iyi şiirdir susmak
en iyi veda
en iyi hoşça kal...



bir alnı sahiplenmektir bâzen şiir
ki sen sustukça kavrulur kahır
dize dize ciğerine dağılır zerk olur
dizildikçe direnir mikrop
lâl yatarsın Rimbaud rüyâlanır
dik yatarsın kambur uyanır

yolda verilen moladır
bir bardak çay
bir ânı demlemektir bâzen hüzün
hatalı parmak basmaktır kağıda sekizde sekiz kusur
bir alnı sahiplenmektir bâzen şuur



bir şişeye hapsolmuş su dili
mahkûmiyet yerleşkesini aşk sayan sarhoşluk
doyana kadar değil
bitirene dek ümitlendiğin
düğmeleri düğümleriyle birlik ütüldüğün
dibine dek ütülendiğin
tadımlık değil düğünlük gelinlik
çalkalansan da dökülmezsin pek

lafı uzatmaya gerek yok
gereksiz lafzı eskimiş kınaları yıkamak

hiç bir şiir mutlu etmez insanı
hiç bir kalem tam yazamaz
hiç bir iklim üşütmez bozmaz havanı
senin yazılmadığın bir alnı öpmek kadar!




“Birkaç mevsim daha sürer bu sızı.
Birkaç yaz daha...
Sonrası yine ömür olur yalnızca.
Hiç tanımamış, hiç tanınmamış, hiç tanışmamış gibi...




sen yaz olmamış mevsimlerde
yazılmamış şiirlerde ararken
bir gupsedir boğazına
kalemi elin(l)e tutuşturan!



şâirsen ölüsün
şiirse bu kadar!..



ToprağınSesi






.