İçim hala soğuk kış ayazında
Sekiz asır geçti bu sevdanın üstünden
sinem alev, alev yanıyor hala...

Ne çok şey öğreniyormuş insan zamanla
hayatın bodrum katında yaşamayı, mesela
üst katında gençliğim, bir üstünde çocukluğum gülümserken
sevdamın ağırlığında ezildim...

Umutlarımda büyüttüm sevgiyi yaşayamadım
sorular sordum kendime cevaplayamadım
içimi dışladım sonra
kalabalık yüreğinde yer bulamadım
acıdım acılandım
senli aşk yamadım acıyan yerlerime
hayır, nur inmedi yüzüme, yüzüm nura indi...

-Hani soruyorsun ya bana zümrüt gözlüm
ne istiyorsun benden
ben istemenin hayırlısını bilirim.

Seni bana göndersin diye dualar ettim yüce Rabbime
kim bilir belki senin de bilmediğin
tüm hayallerimi sana bağladım
biirlikte yaşayacağım bir seni sandım
atalarımın sözlerinde tutunabileceğim akıl aradım!

Bilirmisin sevmeyen yürekte tutunmanın zorluğunu
yüzümsüzlük yüzmle çiğnettim gururumu.

Sende sevseydin eğer
nur topu gibi mutluluğumuz olurdu
büyütürdük sevgi şefkatle, umman olurdu...

Hafize Hanaylı.