Ne zaman içimi dışlasam yastığıma
sevgimin yalnızlığına ağlıyor duygularım
gidişini anladım da, hayallerimi nasıl katlettin hunharca
oysa başım hala duruyor omuzlarımda
anlamadım, aklımı nasıl aldın yanına

Söylesene, hangi zalim korkuttu seni de
böyle ürkek duruyorsun bana
nasıl bir yürekten düştün de
kırık dökük duyguların
kimler sarstı güvenini sevene inanmadın!

Susma, gizlilik oluyorsun kaçtıkça kovalanan
haykırışlara verme kulağımda kalan sesini
içimdeki çocuğun ümitlerini öldürme
sonra üzülen yine sen olursun.

Yitirdiğim zamanı sana mal etmeyeceğim
içinde sen olan hayallerimi severim
bir de sessizliği yırtan o büyülü sesini
yanımdasın sanırdım olmasan da
gecenin gizeminde yiterdim.

Şimdilerde yarım yamalak yaşıyorum hayatı
düşlerimin yaşanmamışlığı canımı ıskalıyor
git diyorum, kapısının eşiğinde ölüver
ya ölünce de geçmezse sevdam
nasıl hesap veririm meleğime?

Sevebilirdim mevsimlerin kışını da seninle
kokuna sırnaşıp mutlanırdım omzunda
kar yağmış boran vurmuş umurum olmazdı
kapında soluklanıp dizlerinde ölebilirdim
izin verseydin yanında olmama!

Daha dün gibiydi HATIRLIYORUM
evet, öyle yakın işte
yüreği üşümüş, sessi sevgiyle coşan biri vardı radyom da
kalabalıklaştırırdı odamı paylaşırdı yalnızlığımı
nerden bilecektim gün gelip sonum olacağını…

İşte geldi o gün, ya sonum olacaktın, ya sonum
cennetine sığınamadığım adem
Şimdi cehenneminde yanmaktayım!
Hafize Hanaylı.