Sen Mertsin Adamım!
Sen Mertsin Adamım!
Şimdi sen varsın düşündükçe beynimin çeperlerini yırtan anlatamıyorum kimseye sözlüğü yok şimdi, sende kayıp ettiğim benime yanıyorum… Kaybederek kazanan savaşçıyım ben ama yenilgim bir tek sana bunu bil sen savaş sonrası çığlıkları atarken ben kayıp veriyorum sana benimi yaşam alanlarını daraltıyorum umutlarımın yaşanmış acılarımın üstüne basıyorum çıkamıyorum çektiğim acılardan yokluğuna acıyorsam sol cenahımdan inanmasan da sevgili acılarım ondan sevmeyişinle hiç ilgisi yok inan gitmek çok yakıştı sana adamım! Meğer ben aşkı sende aramışım değil sevgiyi bilmediğimden sonra, sonra da sonramız, hiç yok zaten! Çaldığın her anlamlı şarkıda pusuya yatacaksın bilirim ben ise gecelerin karanlığında kaybedeceğim benimi bilmediğim kentin duvar reklamlarına asacağım hayallerimi görmezden geldiğin sevdamın gazabına uğrayacaksın uzandığın her yeni yürekte yine beni bulacaksın… “Sevmesini bilmeyenler, en güçlü yenilgilerle çıkarırlar hayatın tadını çünkü onlar, kalınca da yeniktir gidince de severken de yeniktir sevilirken de.” Şimdi sen gidiyorsun ben kalıyorum hangimiz yenik, hangimiz galibiz bu savaşta acılı şarkılar dinliyorum iyi geliyor acıyan yanlarıma! Sen ise çıkar diyorsun bana giydirdiğin hüzün urbalarımı bir de acımadan söyleyebiliyorsun “gözlerimden başla unutmaya” diyorsun Ama, nasıl unutulur söylemiyorsun Tarifini vermedin unutmanın Alıp başını gidiyorsun Yakıştı mı senin gibi mert adama! |