göl-gezaman en güzel ilaç olsa da dertlerimize onmayacak yaralar taşırız asi yüreğimizde... bir hamal yüreğim vuruyor ağır bir yükün altında yavaş yavaş eriyor kırlangıçlar kime yuva yapmış gönlümün eskiyen saçaklarında... bir gemi gibi hayallerim yüzüyor ölü balıkların dudaklarında gel dediler de giden olmadı mı sanki? adın anılınca çağrılınca yeni bir hayat başlar… bir iki üç "tıp!" ve son gece tahta bir sandıkta yatıp bir sala kadarmış bu ışıklar bu renkli koşuşturmaca her saniye yakınlaştırırken kapı eşiğine dertler silinir amenna da ömür de tükenmekte... yalnızlığı yaşar insan oysa kabre girmeden üzerine toprak örtülmüş gibi... zaman acıların ilacı mı dediler yaşlandıkça bize acılar bırakıp gidenler. yalnızlık zor. zaman artık bizim için işliyor bir "tık" bir "tak" daha yaşlandık harften harfe |