kadife kumaşlara sarılmış
garip bir yolcuyum
huzur evinde,

zayıflığımı omuzluyor
yerimi alacak eller.

bütün düşlerim yabancı,

kızıla boyanmış geceler akıyor
yalnızlığımın adasına.

hile yapacak, yalan söyleyecek
yarınlar da yok,

bütün düşlerim yaban,
kötülerim özgür şimdi,
aklım uzaklarda sağılırken.

yaşamı öpecek
o eski sevgili
yalnız kaldı,
son kadehini yudum, yudum
içirirken zaman.

anlayın işte;
ölü bir adam gibiyim
toprağın kokusunu nefesine çeken,

artık ne sabahın müjdesi,
ne denizlerin kokusu
kesecek soluğumu.

elleri iki yana açılmış
batık bir gemi

ve beli bükülen gölgeyim
alın yazısına muhtaç.

nehir yataklarında
gizlenmiş suçluların
teri geziyor üzerimde.

lavanta kokmuyor ki;
bedeni küçülmüş giysilerim.

şu titreyen ellerime bakın
korku akıtıyor,
sinirleri dövülmüş damarlarımdan.

özlemlerim savruk
sevgiler sürgün,
mazim delik deşik

huzur evinde öldü huzur.

hangi ölüm bekler,
ayaklarım vücudumu tanımazken
ve tariflerim kıtlaşırken dilimde,

hayata olan inadım
dersini almışken saat, saat.

ey beni bekleyen ;

sonsuzluğun gözü
karanlığımı kes artık

bu ölüme susamış bedenimi
huzura kavuştur,

bulutlar gözlerimde
maviye bölünürken.